چه شیرین است که لَحظه ے ِ ورود بَراے ِ اولین بـآر
مے خوانے :
" وَ قَد مَنَعتَ الناس أن یَدخُلوا الا باذنِه ... "
و چه شیرین تَر
که وارد مے شَـوے و مے فـَهـمے
تو یکے از هَمان هایے هَستے که
اجـ ـآزه ورود پیدا کَرده اے ...
و مَن بــآوَر دارَم که
یسمَعونَ کَلامے ...
اذن مے دَهے آقــآ ؟؟
مَن و این دل ِ هوآیے
- ۹۲/۱۰/۱۱